Kalikst Cisek pojawia się w Drohobyczu, by zarobić ogromne pieniądze na wydobyciu wosku ziemnego. Pomagają mu w tym liczne znajomości. Antysemita. Postać antypatyczna, egocentryczna, obrzydliwie bogata, zepsuta do szpiku kości. Dawno utracił resztki człowieczeństwa, czego wyraz dostajemy, gdy obserwujemy jego plugawe działania, liczne romanse i zbrodnie codzienności za które nie odpowiada. Historia polifoniczna pokazująca rodzący się kapitalizm. Dużo w niej bezsensownej śmierci, dehumanizacji i wyłaniających się tajemnic o figurze nieobecnego ojca. Tu zastana rzeczywistość koreluje się ze światem umarłych, co jeszcze bardziej pogłębia wrażenia. Autor gra kontrastami. Rzecz intertekstualna, co widzimy chociażby po odwołaniach między wierszami do mitu o Hadesie, Dantego, czy Pisma Świętego. Zanurzona po brzegi w surrealizmie. Zawiera elementy turpistyczne. Znakomicie puentuje zgnilizny społeczeństw patriarchalnych, istotę wybaczenia i ocalenia, abortowane miłości oraz przewinienia przodków, które nie można przykrywać patyną milczenia. Tylko czy strach pozwoli zawalczyć? Nowakowski ciekawie oddaje realia historyczne, począwszy od schyłku XIX wieku, epoki Młodej Polski i kryzys wartości moralnych, niczym z wiersza Kazimierza Przerwy- Tetmajera „Koniec wieku XIX.” Pisze o znikaniu, nieodżałowanych stratach. Widok na bezbrzeżne cierpienie, żądzę pieniądza oraz to, do czego doprowadza chęć bycia lepszym niż reszta ludzi obok, którymi się pogardza. Doceniam kreację bohaterów. Zdecydowanej większości nie chcielibyśmy spotkać nawet w zaświatach. Właściwie żadnego (no może oprócz narratora) nie sposób polubić. Autor znakomicie puentuje kondycję człowieka i jego chore pragnienia doprowadzające do zguby każdego, kogo spotka na swej obrazoburczej ścieżce. „Kalikst” można rozczytywać przez różne konteksty. Jest niczym cebula, tak wiele w nim warstw. Powieść łotrzykowska. Piękna formalnie. Pobudzająca synapsy do pogłębionego działania. Budzi niepokój w arteriach. Oprószona transcendencją, homoerotyzmem i socjologicznym sznytem. Nowakowski spija esencję ze słów. Intencjonalnie podsyca wrażenia, angażuje i wciąga bez reszty w zepsuty świat przedstawiony.Znakomicie buduje napięcie przez rytmizację. Gra na emocjach czytelnika, czego dowodem jest m.in. przewrotny tytuł- odwołujący się do papieża Kaliksta I Szykujcie się na intelektualną rozrywkę w najlepszym wydaniu.